Dedalus and Arianna

Byłam członkiem europejskiej rady zakładowej od momentu jej powstania do 2014 r. Na przestrzeni tych wszystkich lat, dzięki naszej pracy udało się doprowadzić do dużych zmian w firmie.

Można powiedzieć, że przez pierwsze dwa lub trzy lata, nasza praca w ERZ ograniczała się do wysłuchiwania prezentacji przygotowanych przez dyrekcję. Upłynęło sporo czasu, zanim członkowie rady nabyli wiedzę i umiejętności pozwalające na podjęcie inicjatyw.

Członkowie ERZ z krajów, w których firma ma najwięcej pracowników weszli w skład prezydium. To właśnie ten organ zaczął domagać się od dyrekcji więcej informacji i możliwości udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących jednego lub kilku zakładów w Europie.

Wszyscy członkowie prezydium byli przekonani, że jeżeli będziemy działali wspólnie, nasze działania będą bardziej efektywne i będą miały szersze reperkusje.

Udało nam się osiągnąć to, że ERZ przyznano środki na funkcjonowanie.

Członkowie ERZ mogli składać wizyty w zakładach, w których były trudności, wspierać tamtejszych pracowników i minimalizować środki, które próbowała narzucić firma.

Powstała „komisja komunikacji” (dwa spotkania w roku), która opracowała materiały informacyjne na temat działalności ERZ.

Publikowaliśmy biuletyn, w którym informowaliśmy o naszych działaniach i który rozsyłaliśmy do wszystkich krajów. Był on tłumaczony na kilka języków. Udało się nam również stworzyć intranet dla ERZ, też w kilku językach.

Nasza ERZ starała się przekonać dyrekcję, żeby równomiernie rozdzielała planowane inwestycje wśród różnych zakładów.

ERZ przekształciła się w instrument presji wobec firmy.

W najgorszych momentach kryzysu, kiedy miały miejsca masowe zwolnienia, udało nam się wynegocjować odszkodowania wyższe niż te, które przewidywały ustawy w poszczególnych krajach. ERZ czuwała również nad tym, aby to co uzgadniała było przestrzegane we wszystkich zakładach i we wszystkich krajach.

Od momentu, kiedy udało nam się wypracować bezpośredni kanał komunikacji z dyrekcją generalną firmy, skończyły się wymówki, do których uciekali się lokalni dyrektorzy, aby nie poprawiać sytuacji w zakresie praw pracowniczych.