Dedalus and Arianna

W 2014 r., podczas spotkania rad europejskich, ERZ Unilever otrzymała nagrodę. Był to dowód uznania za jej innowacyjne podejście i wprowadzenie przydatnego instrumentu zwiększającego skuteczność mechanizmów konsultacyjnych: tak zwanej Agendy Barcelońskiej.

Odczuwaliśmy potrzebę większej ciągłości w zakresie pewnych ważnych tematów, by nieustannie wywierać realny nacisk na decyzje podejmowane przez spółkę. Tymczasem w Unilever nas nie słuchano. Choć mieliśmy dobre informacje na temat tego, co działo się w różnych spółkach koncernu, nie byliśmy w stanie wpływać na decyzje – mówi Carlo Carelli, członek ERZ i komitetu koordynacyjnego.

Agenda, która została opracowana w 2010 r., działa w oparciu o powołanie grup roboczych, które mają za zadanie zgłębienie określonych tematów, w celu późniejszego omówienia ich ze spółką, z myślą o osiągnięciu wspólnej wizji.

Na kolejnym zebraniu ERZ, które zostało zaplanowane na marzec, ERZ zamierza omówić cztery punkty: zdrowie pracowników, poszanowanie dla różnorodności, bezrobocie wśród młodych i organizacja pracy. Nasze cele nie kończą się na dyskutowaniu ważnych, ale typowych spraw, jak podniesienie wynagrodzenia. Chcemy, by Unilever stała się spółką stabilną, zwracającą uwagę na zmiany i wymagania zgłaszane przez jej pracowników. To ważne. Nie tylko w kontekście europejskim, o którym teraz rozmawiamy, ale również lokalnym, w którym każdy z nas żyje.

Carelli jest przyzwyczajony do myślenia od razu w taki dwupoziomowy sposób. Jest dumny z tego, że niektóre postulaty zawarte w Agendzie Barcelońskiej stały się przedmiotem lokalnych układów zbiorowych. We Włoszech zainicjowano projekt pilotażowy mający na celu wzmocnienie równości płci w spółkach Grupy, na skutek informacji dyskutowanych podczas zebrania plenarnego ERZ.

Carelli jest bardzo zaangażowany. Uważa, że ERZ mogą przyczynić się do dalszego rozwoju europejskiego ruchu związkowego. Mamy kontakty, wiedzę na temat procesów produkcyjnych, dostęp do informacji. Ale także związkowcy z różnych państw wchodzący w skład naszej rady muszą się otworzyć na nieco szerszą perspektywę międzynarodową. Myślę o własnym podwórku – o Cgil. Powinniśmy poprawić naszą umiejętność analizowania sytuacji w kontekście silnych więzi między Włochami a Europą, czy nawet światem. Z tego powodu uważam spotkania członków różnych ERZ, organizowane przez Cgil z Lombardii, za bardzo pozytywną inicjatywę. Musimy rozszerzyć ścieżkę podejmowanych dobrych praktyk tak, by z wąskiej ścieżki stała się szeroką drogą.